W części oficjalnej pierwszego posiedzenia plenarnego RDS wzięli udział, prezes Rady Ministrów Beata Szydło, marszałek Sejmu Marek Kuchciński, marszałek Senatu Stanisław Karczewski oraz członkowie Rady Dialogu Społecznego. Zgodnie z postanowieniami nowej ustawy, po raz pierwszy w historii instytucji dialogu społecznego, posiedzeniu przewodniczył szef  ZZ „Solidarność”, Piotr Duda.

Udział trzech, z grona najważniejszych osób w państwie, stał się okazją do zaprezentowania przez wiceprzewodniczących RDS oczekiwań organizacji pracodawców i organizacji związkowych wobec siebie oraz strony rządowej.

Szeroki zakres spraw, którymi może zajmować się RDS, daje pole do dyskusji o problemach w relacjach wzajemnych, które dotychczas nie były podejmowane (lub podejmowane niechętnie i pro forma) z racji braku szans na wypracowanie kompromisu. Odejście od zasady consensusu przywraca szansę na realne, demokratyczne głosowanie w ważnych sprawach, przy przyjęciu do wiadomości przez strony dialogu, że każda strona jest przedstawicielem środowiska, a strona rządowa jest emanacją konkretnej partii politycznej. Starając się dbać o interes ogólny kraju, RDS musi więc liczyć się z nieuniknioną rozbieżnością interesów.

W swoim wystąpieniu przedstawiciel BCC, dr Wojciech Warski, wyraził nadzieję, że dotychczas pomijane tematy takie jak gruntowna przebudowa prawa pracy i budowa nowego typu relacji między pracownikami i pracodawcami w firmach nowoczesnej, zdecentralizowanej gospodarki, wróci do dyskusji na forum RDS.

W polu zainteresowań organizacji pracodawców są tematy szczegółowe, takie jak Prawo Działalności Gospodarczej, ale też będące w interesie ogółu:

• Deficyt sektora finansów publicznych nie może przekraczać 3% PKB, a średnio  powinien oscylować wokół zera, czyli wynik sektora finansów publicznych  powinien być zawsze, lub niemal zawsze, w przedziale od nadwyżki 3% PKB w okresie dobrej koniunktury do deficytu 3% PKB w okresie recesji lub silnego spowolnienia wzrostu gospodarczego.
• Znaczne uszczelnienie systemu podatkowego i uproszczenie przepisów podatkowych oraz zmniejszenie lub eliminacja przywilejów podatkowych.
• Potrzebna jest odbudowa szkolnictwa zawodowego według modelu zachodnioeuropejskiego, głównie niemieckiego, oraz bardzo znaczna rozbudowa prywatnego budownictwa czynszowego.
• W polityce gospodarczej państwa działać należy na rzecz znacznego zwiększenia prywatnych inwestycji krajowych z obecnego, niskiego poziomu około 12% PKB. Temu celowi służyć będzie przede wszystkim zmniejszenie deficytu sektora finansów publicznych  o około 3% PKB.
• Potrzebne są głębokie i dość szybkie reformy w obszarze górnictwa węglowego i energetyki, zmierzające do zmniejszenia kosztów wydobycia węgla oraz  zwiększenia inwestycji prywatnych. Niskie ceny węgla mogą być długotrwałe, dopłaty publiczne nie są możliwe, a przekazanie kopalń państwowym elektrowniom byłoby obciążeniem dla odbiorców energii.
• Zgodnie z Konstytucją, NBP w swojej polityce monetarnej  musi  być  instytucją niezależną od rządu, chociaż oczywiście współpracującą z rządem, o ile ta współpraca nie utrudnia realizacji celu inflacyjnego. Oznacza to utrzymanie obowiązującej dotąd  zasady kadencyjności dla członków Rady Polityki Pieniężnej.
• Potrzebne są działania na rzecz ograniczania roli gospodarczej, tzw. szarej strefy.