Historyczne doświadczenia wysokiej inflacji w Polsce wzmagają presję na Radę Polityki Pieniężnej (RPP) do szybszej niż deklarowana (dopiero w 2019 r.) podwyżki stóp procentowych. W krajach, które notowały hiperinflację dostrzegalny jest nierównomierny rozkład ryzyka w zakresie tolerancji dla odchyleń inflacji od celu. Inflacja niższa od celu jest „lepsza” niż inflacja powyżej celu. Podobnie trudno byłoby wyobrazić sobie obecną ekspansywną politykę pieniężną ECB, gdyby prezesem banku był przedstawiciel kraju z głęboko zakorzenioną awersją do inflacji jak jest w przypadku Niemiec.

Obecnie inflacja osiągnęła cel po raz pierwszy od 2012 r. co było możliwe dzięki wzrostowi cen surowców, wynagrodzeń, niskim stopom procentowym (od około roku realne stopy procentowe są ujemne) oraz ożywieniu gospodarczemu u głównych partnerów handlowych. Ostatnimi argumentami przeciwko podwyżce stóp pozostaje niska inflacja bazowa (0,8%) oraz oczekiwanie spowolnienia tempa wzrostu gospodarczego w następnych latach w porównaniu do wyjątkowych danych w br.

Jednakże, biorąc pod uwagę odkładane inwestycje, które mogą zacząć materializować się od przyszłego roku, zwiększony napływ środków unijnych oraz rekordowe odczyty wskaźników aktywności przemysłu w strefie euro to zbyt pesymistyczne nastawienie do wzrostu gospodarczego może okazać się niewłaściwe. Silne załamanie wzrostu w USA i Europie Zachodniej spowodowane tąpnięciem na giełdach szybko mogłoby odwrócić tą optykę.

Marcin Pieńkowski, dyrektor ds. budownictwa PKO BP

Projekcja inflacji NBP. Źródło: NBP