Jak pokazuje praktyka działania organów ubezpieczeń społecznych w prowadzonych obecnie postępowaniach, uznają one kontrolowane podmioty za obchodzące prawo – jeżeli ci sami zleceniobiorcy wykonują te same obowiązki dla dwóch różnych podmiotów, to w istocie dochodzi do pozorowania zbiegu tytułów ubezpieczenia społecznego i obniżenia kosztów wynikających z obowiązku odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne. Organy twierdzą, że brak oskładkowania drugiej z umów to automatyczne krzywdzenie ubezpieczonych i nieważność umowy, która składkami nie była objęta. Organy  pomijają przy tym jakie były motywy takiego, a nie innego modelu przyjętej działalności gospodarczej przez kontrolowany podmiot, nie wyjaśniają również dlaczego pokrzywdzeni mieliby być pokrzywdzeni w sytuacji, kiedy korzystają już z uprawnień emerytalnych nabytych wcześniej. W konkretnej sprawie ci sami zleceniobiorcy byli zatrudnieni na podstawie umów zleceń przez obie spółki. Faktem było i jest, że przyjęty model biznesowy służył optymalizacji kosztów wspólników spółek, ale ta optymalizacja mieściła się co do formy i treści w granicach prawa, zarówno handlowego, jak i podatkowego. Ale czy model biznesowy nie może uzasadniać zatrudniania tych samych zleceniobiorców w dwóch różnych podmiotach do wykonywania tych samych czynności? Czy jest jakiś przepis, który tego zabrania? Czy przedsiębiorca chcąc unikać negatywnych konsekwencji fiskalnych musi w związku z tym ponosić zwiększone koszty stałe, związane z zatrudnieniem nowego personelu? Automatyczne zakazywanie takich rozwiązań ogranicza działalność gospodarczą i nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa, w tym w szczególności w Konstytucji RP. Wystąpiliśmy natychmiast do ZUS z interwencją w tej sprawie.