Czasami ogarnia mnie wielki żal, że nie zostawię po sobie śladu. Kto nie chce zostawić po sobie choćby malutkiej blizny? Nawet jakiś przedwojenny kot zostawił po sobie ślad odcisków łapek na betonie piwnicy mego domu. To niepowodzenie wpisało we mnie poczucie, że jestem niewystarczający, n i e w y s t a r c z a j ą c y. Wtedy po raz pierwszy usłyszałem szum rzeki podziemnej. I poczułem, jak rzeczywistość potrafi odklejać się od słów, jak treść męczy się, by oddzielić się od formy, zobaczyłem, że radość podszyta jest rozpaczą, a każde oko ma swój oczodół.
Rzeka podziemna (fragment)

Historia choroby duszy

Powieść Tomasza Jastruna jest wstrząsającym zapisem choroby duszy, gdzie szaleństwo przeplata się z trzeźwym widzeniem siebie i świata. To zapis dramatu pędzącej coraz szybciej cywilizacji, a zarazem historia pogrążającego się w depresji człowieka, który nie wytrzymał tempa zmian.
Bohater Rzeki podziemnej rozpada się psychicznie, tracąc powoli wszelkie punkty odniesienia. Minione czasy “drugiego obiegu”, “Solidarności” i stanu wojennego, po których pozostał ból zwycięstwa i moralnej porażki, często powracają w jego pamięci.

Rzeka podziemna to świadectwo naszego czasu. I chociaż lustro, które ustawił Tomasz Jastrun jest niemal czarne, widać w nim zaskakująco wiele.

TOMASZ JASTRUN – poeta, prozaik, eseista i dziennikarz. W latach 70. i 80. związany z opozycją. Felietonista „Twojego Stylu”,  „Newsweka”, „Wprost”, „Przeglądu” i miesięcznika „Zwierciadło”, gdzie pracuje. Przez wiele lat współpracował z paryską „Kulturą”. W 2008 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W Wydawnictwie Czarna Owca ukazały się jego książki: Gra wstępna, Gorący lód i Kolonia karna.